Μίλερ, Άρθουρ

(Arthur Miller, Νέα Υόρκη 1915 –). Αμερικανός μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Αφού αποφοίτησε το 1938 από τη φιλολογική σχολή του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, ο Μ. έγραψε κομμάτια για το ραδιόφωνο, το 1944 έγραψε μια σύντομη ιστορία του πολέμου και τον ίδιο χρόνο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Ο πολύ τυχερός άνθρωπος, το οποίο όμως δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Το 1945 δημοσίευσε το μυθιστόρημα Φόκους, που ήταν η πρώτη επιτυχία του. Ακολούθησαν τα έργα Ήταν όλοι τους παιδιά μου (1947), που βραβεύτηκε από την Ένωση Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης, Ο θάνατος του εμποράκου (1949), που σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία (παίχτηκε 742 ημέρες) και τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ, το βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης και το βραβείο Αντουανέτ Πέρι, Οι μάγισσες του Σάλεμ (1953) και Ψηλά πάνω από τη γέφυρα (1955). Η φήμη του Μ. δεν οφείλεται μόνο στην καλλιτεχνική αξία των έργων του: η πολιτική και η ηθική του θέση, τόσο στο μυθιστόρημα Φόκους, που καταγγέλλει τον αντισημιτισμό στην Αμερική, όσο και σε όλα τα θεατρικά του έργα, επέσυραν εναντίον του την οργή των κυνηγών των μαγισσών μακαρθιστών, οι οποίοι το 1956-57 τον έσυραν μπροστά στην ανακριτική επιτροπή για αντιαμερικανικές ενέργειες. Το Ήταν όλοι τους παιδιά μου, που αφηγείται την ιστορία ενός βιομηχάνου, ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου προμηθεύει στο κράτος ελαττωματικούς κινητήρες αεροπλάνων· Ο θάνατος του εμποράκου, που εκφράζει το δράμα ενός ανθρώπου ο οποίος συντρίβεται από τον νόμο της επιτυχίας· και κυρίως Οι μάγισσες του Σάλεμ, που θίγουν το θέμα του διωγμού των μαγισσών τον 17o αιώνα στην Αμερική, δεν μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορους τους υπέρμαχους ενός κίβδηλου αμερικανισμού. «Εκείνο που με κίνησε δεν ήταν μόνο η εμφάνιση του μακαρθισμού –έγραψε ο Μ.– αλλά κάτι που φαινόταν πολύ πιο επικίνδυνο και μυστηριώδες... Κατάπληκτος έβλεπα να περνούν πλάι μου άνθρωποι που γνώριζα από χρόνια, χωρίς να μου απευθύνουν ούτε καν ένα χαιρετισμό, και ολοένα και περισσότερο με βασάνιζε η σκέψη, από την οποία δεν μπορούσα να απαλλαγώ, ότι ο τρόμος των ανθρώπων αυτών είχε εσκεμμένα σχεδιαστεί και καλλιεργηθεί...». Όλα αυτά βρίσκονται πίσω από κάθε λέξη των Μαγισσών του Σάλεμ. Σε αυτό όμως, όπως και στα άλλα θεατρικά του έργα, ο Μ. δεν είναι μόνο ο στρατευμένος διανοούμενος που θίγει, κρίνει και καταγγέλλει τα ελαττώματα της κοινωνίας στην οποία ζει είναι κυρίως ένας καλλιτέχνης που, δουλεύοντας το θέμα του με θαυμαστή δεξιοτεχνία, ξέρει να επικοινωνεί με το κοινό, χάρη στην άρτια μορφή των έργων του, που είναι πάντοτε καλλιτεχνικά άψογα. Επέστρεψε στο θέατρο, ύστερα από μια περίοδο σιωπής, με το έργο Μετά την Πτώση (1964), το οποίο, με το φανερό αυτοβιογραφικό περιεχόμενο του, έγινε αντικείμενο επικρίσεων. Ακόμα πιο αξιόλογα είναι τα κατοπινά έργα του Επεισόδιο στο Βισί (1965), όπου, ξεκινώντας από ένα επεισόδιο του τελευταίου πολέμου, επιχειρεί μια γενική επίθεση εναντίον των φυλετικών διακρίσεων, και κυρίως Το βραβείο, όπου ο Μίλερ επανέρχεται στα θέματα του θεάτρου του, με πρόσωπα που ενσαρκώνουν τον μύθο της επιτυχίας και της αποτυχίας. Μετά το 1972 και το Η δημιουργία του κόσμου και άλλα θέματα ακολούθησε και πάλι μια εικοσαετία θεατρικής αποχής, κατά την οποία ασχολήθηκε με την τηλεόραση. Το τελευταίο σημαντικό θεατρικό του έργο είναι το Σπασμένο γυαλί (1994). Σκηνή από το έργο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ «Θέα από τη γέφυρα», σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.